Bende Mecburdum Aşkım....

masanın üzerinde buruşmuş bir kağıt...
yarım bırakılmış gibi bir kaç satır yazı,
akşamdan kalma boynu bükük bir gül,
ve en son ellerinin değdiği kalem,
öylece duruyordu............







//son satırda" mecburdum" demişsin...
sahi ...mecbur muydun ?...//






ne varsa düşen kaleminden,
oydu işte arta kalan aşktan...
kısa bir övgü,
acı bir gerçek,
ve
"elveda mecburdum..."






İstanbul şimdi dar bana,
tarih,gün,saat geçmez oldu...
biliyor musun? kanım bile dondu..
....akmıyor baksana.....







tam içemediğim ılık kahvemi,
elimden düşürdüm...
en sevdiğin koltuğa bulaştı lekesi...
aklıma anılar takılıverdi...
ne çok severdin kahveyi....


biliyorum..
sade içerdin..
ve uykusuzluktan şikayet ederdin.....






sebepsiz bağırmalarından tut,
nedeni belli iş toplantıların,
sıradan yüzün,
ve susukun hallerini
bir bir geçirdim aklımdan.....





akşam vuruken cama,
gözlerimi dökmüş önüme,
nedenlere ,
niçinlere değil ,
yokluğuna ağlıyordum.....





yıldızlar azalırken gökyüzünde,
yaktım tüm odaların ışıklarını,
....sensiz korkuyorum....
mecbur muydun gitmeye.. ?






yatağa sinmiş kokuna sığınsam
korur mu beni ?
unutup bir gerçeği..
beni terkettiğini...
söylesene !








direncim dökülürken avuçlarıma,
mıhlanmış suretin gözbebeklerimde
siyah bir şiir yazıyorum sana
"bende mecburdum aşkım..."
anlasana...







şimdi....
ay'a ,
güneş'e,
ve yakamozlara elveda....
namlunun soğuğu şakağımda................