Benim de babam öldü

benim de babam öldü usta,
sus da dinle!

evlat yaşıyorsa herkesin babası kesin ölüyor;
kimini yedi yaşında bırakıp gidiyor
kimini de ana rahminde...

beni kırk yaşımda terk etti babam.
kırk yerde kırk kez kavgadan çıkmış bir adam olarak yıkıldım birden;
sanki paslı bir hançer saplandı göğsüme
çıkartamadım
ondan önce uzandım teneşire...

gözleri gözlerimdeyken
elleri ellerimdeydi;
sezdim gideceğini
son kez gezdim babamla ölüm döşeğinde,
iki mengeneyle son kez sıkıldı parmaklarım
hiç canım acımadı
küsmedim babama
göğsümdeki ocağa iki çıra daha atarak
benden yardım istedi ilk kez!

ey can alan bezirgan!
seni lafa tutuğumu sanma
harbiden kafa tutuyorum sana...
ister canımı koparan tırpanla
istersen kalbimi söken sabanla gel;
elimi tutan birisi olmasa da
gözlerim açık kalsa da bu kalleş dünyada
sana da eyvallah demem;
bütün sevdiklerimi biçtin
kanını içtin şarap niyetine
ben de buradayım
korkuyorsam namerdim!


babam!
canından can veren yiğidim!
seni öyle özledim ki;
beni bana miras bıraktın
yedikçe bitiremedim.

benim de babam öldü usta!
kırk yaşında çocuk oldum birden...