Tunçtan Mıh

taşıyamıyorum artık

sizi

hiç birinizi

kendimi

çarmıha gerilmiş maşiah misali

kan revan içinde eller ayaklar

utanç

tunçtan mıh

ne Yusuf'un kuyusu sığınak

ne huzur hırkası kâr

ne an eski an

sabır taşı çatladı artık

..

susan göz yuman

babaların amcaların dayıların

suç ortağı ilan edin beni isterseniz

hain damgası vurun alnıma alnımın çatına

vurun kamburuma kamburuma

çocuklara ihanetin mührünü vurun

sonra unutun beni

gömün hatta

evet evet gömün

ve kefen niyetine

asit yağmurunda eriyen kuş kanatlarını sarın

evet evet sarın

içi dışı çürük bedenime

...

herkesin herkesi aldattığı yerde

yanıltın kandırın beni tıpkı kendiniz gibi

bulun bir bahane daha

ya da

hazır başlamış orman yangınlarında yakın isterseniz

isterseniz taşlayın recm törenlerinde kızgın taşlarla

isterseniz leşçil sırtlanlara yem edin

uçkurunu sakalıyla gizleyen

cücük beyinli sarıklı sübyancıların

baş pezevengi ilan edin isterseniz

ne fark eder ki bunca gözyaşından sonra

hiç fark etmez bize

biz gözyummuşlara fark etmez

umut dediğiniz teşvik primidir sonuçta hayatın

hiç bir şey değişmez

lakin

tek isteğim vardır sizden

kalleşçe öldürülen

çocukların kızların kadınların kanlarıyla

abdest aldırın bedenime

ne olur

yalvarıyorum size

başka türlü arınmaz yoksa

utançları

insanların ruhumdan

...

siz bilmiyorsunuz

ben de bilmiyorime

o tetiği çeken de

hatta o tetiği çek

şu bombayla kendini patlat diyen de

bak şu var ya şu orospu

kesmek lazım kellesini diyen de

cariye pazarının tellalları da bilmiyor bunu

zaman eksile eksile ekliyor kendini

bizi eksilte eksilte doluyor zaman

birileri bir yerlerde ağlıyor sonra

biz bilmiyoruz ama

ölen ya da yetim kalanlar biliyor bunu

...

neyse

boş verelim şimdi bunları

alıştık nasıl olsa

alıştık

ölü uzuvları arasında halaya durmaya

içiniz rahat olsun

...

sokakların çocukları anlatsın masalları bana

kâfi

onlar ki

sokağı mesken

karanlığı yuva

yağmuru ninni

soğuğu şefkat bilen

vitrin mankenlerine ana baba diye

özlemle bakanlardır

....