Biliyordun Sevmesini...

kaç kez yazdım,
iki dize daha fazlalaşsın diye aşk....
inancımdım,
kamçılayıp mişli geçmiş zamanları
şimdiki zamana yaslanmak...


/oysa,
süngü düşürüyordu herkes...
kimi boynu bükük,
kimi gafil..../


korkmalı mıydım?



acemi sevgililer gibi,
iliğine kadar tutuldum..
uçuk hevesler besledim habire,
sevdikçe daha mı anlamlıydı şiirler
.................şarkılar ?
.................................bel ki de !




ölüme anlam veremediğim için,
hayatı roman gibi okudum
her satırda yaşadığımsa
.........sendin.....
ve ,ne vakit konusu olsa sevdanın
destanını yazabilirdim aşkın...

ahhhh,
bir gözleri ela diye !




yüreğime abanıyordu yaslı bir seher,
öylesine cisil bir yağmur gözlerimde
kalbimse,
gümbür gümbür...
kayda düşüyordum sevmelerini...
bazen fütursuz,
bazen hudutsuz....





öyleyse,
hiç ara vermeden
son nefeste ,son ana kadar
yakan topu oynamak gibi
sevmesini bilmeli diyordum,
bilmeli sevmesini...




aslında azdı müptelası şiirlerin,
ağzında gül açardı şairlerin,
sen ki;
sevdayla düşüp,
sevdayla kalkan
soğuk garlarda, solgun yüzlü
yüreğimden buharlaşan şiirlerle beslenip
öğrendin sevmesini...
denizler içtin sevişirken,
susuz ozanlar gibi...


onca mutsuzluğun içinde,
aşka üfledin nesefini...
sen ki;
biliyordun sevmesini....