Bin Hikaye B/içtim Sevdandan

Gizlisi saklısı olmaz aşkın
haberin yok mu iklim bakışlım,sen benim destanımsın!

Kentine gece sinerken
ve uykudayken bütün nefesler
sen soluğunu bende bırakırdın
Andromakhe misaliydim
'sensiz kalmaktansa toprak yutsun beni daha iyi'
diyordu yüreğim...
sen duymuyordun
her seferinde bir çentik atıp
alnımın yazgılarına
sesinden önce gidiyordun...
toprak kokuyordu avuçlarım
kan ter içinde kalıyordu yalvarışlarım
öfkelerin götürüyordu seni benden
sonra bilmediğim efsanelere gizlenip
bir beni affetmeyi unutuyordun...

Şimdi saklandığın o gri kentin rüyalarına kılıç kalkan darbeleri iniyor
gecenin bir yarısı gözlerin inciniyor
incinen gözlerinin kefareti bana kalıyor
sen kulak tıkarken kahramanı olduğun destanıma!
diline sonu hüsran iki satırlık hikayeler tünüyor
ruhun beşinci mevsimlerin ardından koşarken
benden çoktan vazgeçmiş olduğun yüzüme bir tokat gibi iniyor...

Ne yapsan olmuyor!
bu destan bir şiirler son bulmuyor
ve toprak beni yutmuyor
Andromakhe konuşmuyor
gidiyor Hector
bir savaşın kızılca kıyametine
saklı kentin bilinmezliğine
ama gidişini hiçbir öfke haklı bulmaya kâfi gelmiyor...

(her vakit aynı yerinden ağarır tan / bu yüzden büyüyor gözlerine yazılan asırlık destan!)