Bir Çocuğun Ağlayan Dondurması

küçükken çocuktum ben!
aklın yetmez sen çocuksun derlerdi arada
büyüklerim...
ondan cehaletle kavgam vardır
çocuklukla!




anlamsız kavgalarını
bahanelerini
bir dinamoya bağlayamayınca!
dahası kavgalarına anlam...
hemen giysilerim ufalırdı
çocuksun sen karışma!...



bahane üretmeyi seviyorlardı da;
akıl alacak yaşta değillerdi ama!
aması
ço(cu)k elektriğine ihtiyaçları yoktu
çünkü onlar büyüktü!
nasılsa herşeyi iyi biliyorlardı
dahası elektriğe de ihtiyaçları yoktu!
kendi kendilerine y e t i y o r l a r d ı !



o zamanlar camdan lambalar olurdu,
gardrop yerine de yüklükler...
arada ağlar arada gülerdi yüklüğümüz!
çocukca!.
büyükler herşeyi bilir görür derlerdi!
ama bilmezlerdi!
görmezlerdi
lambalar hep yalan yakardı o zaman
ço(cu)kça!..



taa o zamanlardan ironilere aşinalığım!
çocuktum ve hınzırdım:
-baba kaç yaşında büyük olunuyor!
_işin yokmu evladım senin sen daha çocuksun!
-hadi söndür lambanıda yat!
düşünürdüm ço(cu)kça;
büyükler neden anlaşamıyorlardı
anlıyordum!
aslında
ve
üzülüyordum çok!
ve karar vermiştim
büyümek istemiyordum!
bilemiyorlardı
ama ben biliyordum ki;
onların zannettiğinden daha ço(cu)ktum!




çocuksam;
neden uzaklaştırmak için para verirlerdi ki o zaman?
dondurma yada çikolata al!
yeter ki kaybol!
oysa bilirdim ki; yine kavga var!
ben ne dondurmayı sevdim ne de çikolatayı!
sanırdım ki ben olmasam daha kötü olacak!
çok denemiştim bilirdim
o lanet dondurma
dondurmazdı üzgülerimi ağlamalarımı!
hemen köşeden gidermiş yapardım bir koşu!

-kalmamış dondurma!
büyüklerdi ama anlamıyorlardı!
ama bunu bilirlerdi!
_öteki bakkala git o zaman kıran mı girdi!
ya da;
-her gün çikolata diye ölürsün!

büyüklerdi;
ama anlamıyorlardı;
ben çikolatayı da dondurmayı da
a ğ l a m a k l ı sevmiyordum!