Bir Deli Günlüğü

Duru bir gün..
Elime iliştirdiğim sessizliğin, göğüme bıraktığı ıslık sesi kadar..
Ve belkide hiç bilmediğin,
Yahut;
Bilmeye vakit bulamadığın aheste bir sıcaklık göğsümde tuttuğum..
Ne kadar yıkık;
Boş bir istasyonun aşınmış parke taşlarında adının esamesini aramak..
Oysa biz,
Yani sen ve ben;
Tanrının eli alnına değmemiş iki günahkardan fazlası değildik..
Ve bu cennet masalına kovulmuş iki zebani yürektik aslında biz..
Biliyor musun..?
O gün sen ardımdan bakarken
Kasıklarıma bıraktığın o günahın can alıcı sıcağında,
Omuzumdaki iki meleğin kaçışını izledim..
Sonra daha kaç zemheride açıp kaç kez solacağını kestiremediğim peygamber çiçeklerini..
Uzanıp değdiğim her ılık ten kendi iç kanamasında boğuyordu hücrelerimi..
Bilmediğin kadar zor;
Bir sevdayı bir çocuğun yetim gözlerinde kurban etmek..
Oysa bir zaman evvelimde çocuktum..
Sen günahını başka bedenlere nakşederken,
Ki bilirken sana ne denli yalnızlık peydahlayacaklarını..
Yine de mütemadiyen bir ölüm solurken..
Çocuktum ben..
Annemin "4 çile bu kazağa yeter" dediği tuhafiyeciden çıkıp bana çile dokuduğunu bilemeyecek,
Yelkovanla akrebin tükenmeyen yarışını yüzümde hissedemeyecek kadar..
Çocuktum..
Bedenimi avuçlarımın arasına aldım,
Sıka sıka kanattım..
Hala görmüyorsun...
Günahı sana vebali boynuma bir cinayet bu..
Aslı sende sureti boğazımda düğüm bir sevmek..
Belki de biliyorsun;
O kadarda masum değil dillerde adın..
Şimdi gömülsem tufanına sessizce;
Beni o günah gözlerinle yeniden susar mısın...?