Bir Fotoğraftan Kopya Çekiyorum Ömrüme

(Doğduğum günü hatırlayabilseydim keşke..Babamın yüzündeki o gururlu gülümsemeyi/Dünyanın sanki sekizinci harikasına kavuşmuş halini/Annemin bana en ilk dokunuşunu../Gözlerime ilk bakışını.../Bana ilk kez kızım deyişlerini hatırlayabilseydim keşke...)

Silik,solmak üzere olan o fotoğrafta
Kundaklanmış bir kız bebek,
Annemin kollarında.
Teyzem biraz şaşkın,
Ve en genç olan,en genç rahmetli olan Cezmi Amcam,
Ve bizi en ilk yalnız bırakan......
Heyecanla bakmış kameraya....

Bense, uykuyla uyanıklık arasında,
Henüz daha sevmelere erken,
En ilk günümün,
En ilk saatlerinde...
Ve beyazlar içinde
Eli kolu bağlı,
Uyuyormuşum işte,
Huzur içinde....

'Bir varmış,bir yokmuş'un sadece
Masalların ilk sözü değil,
Hayatın aslında kendisi olduğunu,
Anladığımda,
Yorgunmuşum,
Yorulmuşum....
Seneler sonra.....
Başım halen annemin dizlerinde...
Ve her daim babamın gülümsemesine aşık
Onlarsız olamıyormuşum,
Bu genç! yaşımda...
Hala...

Olmazsa olmaz kardeşim...
Karındaşım
Uzakta ya da yakında da olsa,
Her daim yanıbaşımda....
Sadece annemin karnını değil,
Ne çok şeyi paylaştık O'nunla....

Kanadı kırık martılardık...
Ve uçtuk,
Özgürce...
Herşeye rağmen göç etmeden...
Herşeye rağmen severek....
Gökyüzünde...
Rüzgarlara,fırtınalara,
Yıldırımlara....rağmen...

Tay taylarken,yürütmeye çalışırlarken beni,
Ve nereye,nerelere gideceğimi bilmeden üstelik..
Bir tepside sunulan 'kalemden,makastan,iğneden,iplikten ve ekmekten' belki.....
ben gidip kalemi seçmişim....
Yazmaktan vazgeçemeyişim,
Ondandır belki....

Yürüdüğüm her yolda,
Yol arkadaşlarımla büyürken,
Ve hayran olurken bir kez daha hayat denen ömrümüze...
Gökyüzüne,
Denize,
Dalgalara,
Aşıklara,
Aşklara.....

Öyle bir zamana gelip çattığımızda,
Ve bir zamanlar varolan umut ve hayallerimizin tarlalarını nadasa bırakmak zorunda kaldığımız o günlerde....
Biz istemesek de...
Hayat öğretti,öğretiyor...
Biz istemesek de....

Ve biziz işte ortadaki,oradaki!!!!
Dünya denen zamanın kulları,
Ya da bilinmezliğin garip esrarı tarafından,
Kundaklanıyoruz!

Hayallerim aşkım ve siz yanıbaşımdayken,

Yüzüme yine bir acı gülümseme konuveriyor aniden!!!!!
Ben halen sevmeye çalışıyormuşum meğer...

Oysa daha kolaydı sevmek
Ben daha 'hayat' diye adlandırılanı,
Henüz keşfetmemişken...
Masumken,
Sessizken,
Susabilirken....
Ve daha gençken!!!!!!

Bugünü bana armağan etmiş Tanrı,
Bir hayatı emanet etmiş...
'Hayattaki en büyük tesadüf kendimizken'*
Ve ben bu tesadüfe bazen şaşırıp,
((bazen de dikenlerine rağmen,
O gül ağacına ya da o güle ya da kimi zaman gül kırıntılarına rağmen))
Tutunmaya çalışırken....
Kalbim yine de mutluymuş 'ben'olmaktan....
...................................................................
Affetmek tanrının bana armağanı..
Bağrıma bastım sizi...
Yine de güzel,
Herşeye rağmen
Sizinle Yaşlanmak..**
O şarkıdaki gibi...
Bütün ömrümce...

(Bana ...Ben kimim acaba? Ve hayatıma dahil olan her gölgeye...)
17 Şubat 2010