Bir Gece Çiziyorum Düşlerimden

Uyuyamıyorum...
Kalkıyorum,
Çekmecemden,ilk şiirimi,
Küçük bir kız çocuğunun çekingen
Ellerinden tutup,
Oturtuyorum göz hizama.
Ve başlıyor anlatmaya,
peltek diliyle,
hatırladığı ne varsa.
Beraber elele gidiyoruz
Çocuklukla ilk gençlik yıllarım
Arasında sıkışmış,
İsimsiz o yıllara...

Olmuyor,kalkıyorum.
Yakıyorum bütün ışıklarını hayatımın,
Ağzımdaki küf tadını tükürüyorum.

Ve başlıyorum,
Tek tek yıldızları yolup,
Koynuma doldurmaya...
Birkaçını özellikle kaydırıyorum
Avuçlarımdan
Umut olsun diye,
Benim gibi gözleri gökyüzünde gezinen
Uyurgezerlere...
Ve takıyorum küçük kalpler
Yıldızların yerine.
Uzaktan şöyle bir bakıyorum da
Sanki daha bir sevecen oldu böyle...

Olmuyor,kalkıyorum.
Niyetim sadece biraz
Renklensin yalnızlığım.
Tuvalim ellerimden zıplayıp oturuyor
Şovelemin göbeğine.
Sarkıtıyor yaramaz ayaklarını
Ve başlıyor renkleri değdirmeye
Her şeye açık, bembeyaz tenine.
Bir bakıyorum sen olmuşsun.
Ama göremiyorum.
Yüreğin nerede?

Olmuyor. Kalkıyorum
Nemlenmiş fotoğraflardan
Bir harita çiziyorum yere.
Ben kuzeye,sen güneye..
Annem,babam ortalarda bir yerlerde..
Dostlarım da var elbette..
Sonra dağlar,dereler,
Uzayıp giden yollar derken
Çıkamıyorum işin içinden.
Anlıyorumki,
Herkes kendi hayatının coğrafyasını
Tutuyor ellerinden.
Herkes kendi yatağında,
Bir gece çiziyor düşlerinden...