Bir Hazire Şiiri...!

Kırık bir maviyle çizerken yolumu;bilemedim ayağıma dolanan siyahı,
Hep ufukta hayal ederdim güneşin miskokulu gardenyalarını,
Beyaz kaçamaklarıma sarılırdım bulutlarda uyurken..
Aldırmamaya çalışırdım tenime doğru esen mayistraya..
Koyu karanlıkları aydınlığın parçası gör derlerdi bana..

Dünya öyle tuhaf,karışık,kördüğüm gözükürdü ki,
Bazen küçülür,küçülür benliğimin içinde kaybolur,bulunamazdım,
Bazen ise öyle büyür öyle daralırdım ki sığmaz,başka gezegen arardım.
Hep karanlığa aydınlık olarak bakmak için çalıştım çabaladım,
Karanlığa öyle alışmışım ki aydınlıklarda bir türlü yapamadım..

Ruhumun o çözülmez,dinmez fırtınalarına kapılırdım,
İçimde bir şeyler kavga ederdi de onları barıştıramazdım.
Hayatını izlemek yerine önüme koskoca bir sahne yaptım,
Oynumun ihtişamlı zamanlarında maskem sıyrılıp düşerdi yere,
Ağlama!Ağlama derdim gözlerime ama dinlemezdi bu çehre..!

Kendime koyu yalnızlıklardan doğan hayali dostlar yarattım,
O meçhul kişiler beni kalabalıkların arasında bile yalnız bırakmadı,
Ama bir yanım öyle hasretle yandı ki rüyalarımda bile sayıkladım.
Ümitsizlik benliğimi sarmaladı da avucumda kalakaldı sanki hayatım,
Kime gitsem derdimi bir türlü anlatamadım,yapamadım..

Şebiyelda yazdırmıştı bana en gözyaşı dolu şiirleri,
Kimseler bilmezdi ki oturup saatlerce güneş doğmasını beklediğimi!
Gözlerimin etrafını hüzün çevrelerdi her doğan günün sabahı,
Kaç kere nar-ı aşk kuyularına düşerdim de belli etmezdim,
Tesirli olmazdı hiç bir caydırıcı söz ya da teselsül ağı..

Heder mi ettim ömrümü diye sorardım kendime,
Bulamazdım bir cevap bağlardım hayatımı çelimsiz bir ahenge..!!