Bir İstanbul Çizip Öldürme Gözbebeklerimi

'sevda bize uzak be şair
sen bir kez daha dayanak ver dizelerinle
zira sevmenin demir leblebisi
hücrelerimde kurşun salınımındayken
hesaplanmaz acıların arefine gebedir
her gün doğumu istanbul'un bir b/aşka sancı
dayan yüreğim.'

şimdi el k/atılmazım
şimdi şikâyetimin y/üzü sensin
s/onsuz harf sağanakları düşer alnıma
gözlerimde tiner kokan karanlık fırça darbeleri
kara kalem düşer alnım satırlara
gecenin secdesinde minareler vardı bir vakit
şimdi göğü delen surette bu şatafat kuleleri
vurup alnından güneşi
itlaf edecek gündüzleri

ve yine hiç yere yorgun düşeceğiz
akşam sefalarının gölgesine


doldur saki kadehleri ki
bir unut içelim dibine kadar
bir daha
bir daha
ve düşeyim kalabalığın içine uluorta
başkalarına takım kravat
kendime üryan kılığımda

duruyor göğümüz altında büyükşehir
sarımtırak mavi tozu soluyorken
bir dolu insan kanı
ter bocalıyor içinde
on yedisinde bir genç demişti
-ne kadar yükseldiysem de parmak uçlarımda
göremedim ki o kenti
bu fabrikaların bize yüksekten bakan pencerelerinde


hep koşturmaca
hep de duraksız bir hal
vapur vapur insan
tren dolusu hayal
taşınır durur istanbul
kavuşmayan iki yakanın
sur beklentileri arasında
yaşarken ölmek pahasına

dedi arkadaşım
- istanbul bizi bekler
- kız kulesi galata ve nice gözdesi
simidini avluda bir güvercinle paylaşmak hevesiyle

bir an gelip gözlerimde durdu o şehir
seyrine üç kuruş ödenilen bir vapur gezintisinde
bir lüks
bir çalım
bir caka ki sorma
bir nehirde akar gibi arabalar
ve akşam çayı elinde uykuya dalan gözler
bu şehir büyük harfleri altında kalan küçük insanların
hayallerini küf kaplayan insanların
gam yükünün nem duvarlarında
yaşav yavaş ölürken
küçültülmüş çok katlı mezarlarını kazdığı yerdir.

sokakları tanıdık insanlarla kaplı bir kasabanın
hayat yorganı
bana yeter de artar
en azından ayaklarımı uzatmak
sıkıntım olmaz burada
o yüzden arkadaş
bir istanbul çizip öldürme gözbebeklerimi




17mart11

metin'e