Bir Mutluluk Ertesi

Merhaba canım
bu gri bir Ankara akşamında örselenen hasretimin
sessizliğiyle dökülen
yağmur yorgunu kimsesizliğimde ıslanmış sözcüklerimin
susuz şiiri...

Bir keman sesi eşliğinde ben seni dinler gibi oku
ve sesini bir daha yüreğime bahşedip
ilmek ilmek hasretimi doku !

/

Kalabalık seslerin arasında
bilmediğim hayatların öykülerini dinliyorum
en çok aşk kesitleri acıtıyor canımı
çünkü ben sende bıraktım
iptidamı
encamımı
ve sol yanımı...

Kim ne dese kimsesizliğim düşüyor aklıma
hasretimi bileyliyor her söz
ama hiçbir göz bakışını taşımıyor göz kapaklarıma
susmayı yeğliyorum tam bu sırada
hiç kimse sen gibi dokunmuyor gözlerimin akşamına...

Kiminin bilmem kaçıncı aşkı
kiminin kafa yedirten aldanışı
kiminde biz çıkıyoruz anlayışı ilişiyor yarama
ama hiçbirinde gözlerinin vazgeçilmezliğini duymuyorum
hiçbirini bakışına şahit tutamıyorum.

İçimin hiyerarşisini alt üst ettiğinen bu yana
hep senli telaffuzlarda kalıyorum
avuçlarımda kehribar bakışların
kendimi yakılmış bir gecenin başucuna bırakıyorum
yüzümün yüzüne dokunduğu anları
Ankara'nın buğulu şafağıyla süsleyip
kirpiğime asıyorum

İyiyim canım
durmadan zonklasa da şakaklarım
rüyaları tuzbuz edilmiş bu kentte
alaturka bir özlemle içlensem de iyiyim

Kafiyesiz şiirlere düşerken hecelerim
ve akşamların kızılına asılırken düşlerim
gölgeni izliyorum
resmini öpüp, ayaz sinmiş rüzgarları dinliyorum
ılık nefesin okşuyor yüzümü
yüzüne umudumu çiziyorum
sonra bildiğin gibi ölüyorum

Ölüyorum
giderayak
düşlere tutunarak.

herkes gibi değilim bir daha mutluluğun izdüşümüne yenildim / umuduma kendimi katil tutan benim !

dün-