Bir Resme Bir Şiir 71 Kör Cehalet

Koca tahta kapılı hanaydandı evimiz
Lastik yemeni giyer çardakta koştururduk
Fakirdik belki ama yürekteydi sevimiz
Ama ninemi bile sevinçten coştururduk

Yeşil minder üstünde ninem hep diz çökerdi
Çocukça aklımızla biz de soru sorardık
Sanki görüyor gibi camdan dışa bakardı
Lal olmuş dillerini belki de biz yorardık

Babam eve gelince gül açardı yüzünde
Oy yürek sızım gelmiş der bağrına basardı
Sanki nur saçılırdı o an kara gözünde
Okşardı saçlarını uzun süre susardı

Ne bir masamız vardı ne aynalı sinimiz
Tahta tabla üstünde yerdik ekmeği aşı
Karnımız doysa bile üşürdü bir yanımız
Yinede of demezdik eğmezdik karakaşı

Gün geceye kavuşup yanınca löküsümüz
Defter kalem getirir ders başına geçerdik
Kilimim üzerine serilmekti lüksümüz
Önümüze konulan kitaplara bakardık

Cahildi garip anam bilmezdi okumayı
Bizler ders çalışırken yanımızda beklerdi
Bir nakışı öğrenmiş bir halı dokumayı
Niye kız doğdum diye kadere suç yüklerdi

Kul Dünyaya gelmeden yazılıyor kaderi
Kız doğmak tercih değil kulun alın yazısı
Kör zihniyet yüzünden olmuyor bir ederi
Okumayan kızların bitmez yürek sızısı