Bir Şehrin Öyküsü

ben bu şehrin en çok
bir kez olsun göremediğim
denize nazır günbatımlarını severim
kumsallarca bir aşkı yazmayı
köpüklü iyot kokusunun silmesini yazdıklarımı
ve martıların
elimden kapıp umudu
özgürce özgürlüğe havalanmasını...



ben bu şehrin en çok
saat kuleleri önünde dans eden
kaldırım taşlarını severim
kitap aralarında gizledikleri manifestoları
ahmaklara peşkeş çeken delikanlıları
gece yarılarını severim bir de
ağır bir parfüm kokusuyla yüzüme çarpan
rüzgar yanılsamalarını...



ben bu şehrin en çok
ucuz kömür kokularını severim
sevişen tenleri pasla ısıtan yarsızlığını
dudakları boyalı aşkların
izbe bir mektup kağıdında bıraktığı kirli yalnızlığı
aşkı alın yazısına gömmüş kadınların çığlıklarını
'ayna ayna söyle bana
var mı benden güzel şu dünyada'
çırpınışlarını



ben bu şehrin en çok
baston dargını iç çekişle serzenen
emekçi yoldaşlarını severim
sevmek istemesem de severim
apoletlerince korkutan
oysa ki hep korkan
korktukça korkuluklaşan
kemik toplayıcılarını
gücenmelerini bir de...
güneyin,
kuzeyin
ve doğunun
ve de batının tam ortasında
vasat sızılarla yoğrulan bu şehrin
ay öykünmelerini...



yani ben ankaranın en çok
bacakları arasında
bir aşkı kutsamaya çalışan fahişelerini
makyajlı yüzünün ağrılarını bin prense adamalarını,
ve öptükleri kurbağa suretli aşklarla
yıkanmalarını severim
hani olur ya
aşkı bir düşün gözlerinde prensleştirme çabasını
sevmem ama
bataklık dargını sevdalarda,
öpülse de aşkın
hep kurbağa kalmakta direnen iflah olmaz inadını...