Bir Sevdanın Ruhsuz Düşüğü

/Aşkın şuh nefesinden nasipsizse sevda
Ruhsuz bir düşüktür olası peyda/



Niyetler amel ister ey asude
Kendi kendine çözülmez ki hayat düğümü
Elbet bilir alnını yazan kâtip yazdığını
Çizgiler evet kaderdir de
İlla taş mı olup
Düşmeli(yim) sevda(m) senin başına
Nasıl kısmet olur
Gitmezsen Sen o yaz(g)ıya
Aç tavuk beklesin ki o zaman ambar yarıla!


Pişmanlıkların girmiş belkilerle senin kollarına
Esrarlı bir hüzünle komşusun
Ki hiç sevemedi o komşun
Oldum olası beni
Ben güldükçe o ah dedirtti_ ayarttı seni
Oysa işari oy/lama gibi hep havadaydı bir değil iki elim
Yosunlu, sisli pus tutmuş olmasa
Herkesin gördüğünü görebilirdi irislerin


Belkilerini say sen hala
Ama çaldığın sevdamdandır, Vaktimdendir bilesin
Sadece sevdam demekle olmayacağını
Acaba daha kaç yıl deneyeceksin..
Diyeceksen geliyorum sevdam de!
Hatta onu bile deme artık
Göster!




İsterim ki ;
Özlenmeyesin artık _ki nefesim olasın
Düşlenmeyesin _ki boş kollarım azottan bıktı artık
Boş tuvallere fırçasız ellerimle harlı
Sen renkler kondurmayayım
Yağmurlu tablolardan bıktım artık
Leblerin ıslatsın avuçlarımı
O pamuk saçlarınla boyayayım...





Artık git!
Kalemimden uzak dur
Yazmasın artık değmesin kelamlarım sana
Şairane düşlerimin konaklarından çık artık yeter!
Veda et süslü seksapeli hülyalarıma.
Ne senin yerin ne benim hakkım bu değil!

Bir hayat öpücüğü ol düş avuçlarıma (!!!)





/sevdası ; bir rüyadan, gerçeğe peyda olmadıkça
Yüksek ve şuh bir ruhu nefesi de ol(a)maz şairin/