Bir Sevdaydı Geldi Geçti

Huzurevlerindeki Analara / Babalara Ithafen...



öz değişti
söz değişti
tatlanırken damağımızda
şah damarında emdiğimiz hayat

haberler duyardık
acıya ve mateme bulanmış haberler
yok olurken değerler
ağlayacak
kucak kucağa sarılacak kadar vurulmadık
vurduk susacak kadar

yaslı dudaklarında çürüdü sıcacık öpüşler
gözü dönmüş yalnızlık dolandı ayaklarına
imledi hasreti kaldırım taşları
ellerimizi ellerine bağlayamadık

lokmalar tatlandı damağımızda
yatırdık uykuya aklımızı
kapıları daralttık, yolları uzattık
bindirdik yalnızlık gemisine, tükenişe yolladık

kederleri dalgalandı denizlerde
kaç kere boğuldular görmedik
bilgeliği taşıyıp omuzlarımızda
bizler şarkılarımızı eşyalara söyledik
yastık altı birikimlerimize

yaşamak uçarı bir heves değildi oysa
her sabah düş kentine açarken kollarını
sarılıp kaldılar patiskasına umutsuzluğun
çözüldü sıvalar, döküldü duvarlar
son nefesin buharı vurdu camlara
tek kişilik odalarda çırpındılar

ne bakışları kaldı yarına uzatılmış
ne de haykırışları
eski mendillerin solmayan nakışında
kuruyan ağaçların kansız dalları mıydık
bağdaşamadık insanlık onuruyla
yazık
yazıldık çavlanların lirizmine
sesimizin tonu bıçkın sağnak
sümküre sümküre tükürdük geçmişimizi

vefanın suretini yüklensek
yırtsak yüzümüzdeki gölgeleri
koparıp güneşi parça parça bölsek gözlerimize
anne desek, baba desek
adlarını çağırmaya yeltensek
ince bir sızı
çığlık olur, parçalar dilimizi

eyvahlar olsun...
bir zamanlar baharı giyinip kuşanan ağaçlar
şimdi kar altında ağlamaktalar