Bir Yıldız Kaydığında...

Sen...
Sen bakma benim ağladığıma,
Bunlar mutluluk gözyaşları
Hem, söz verdiler ayrılırken
Sana iyi bakacaklarına
Sahildeki çakıl taşları...

Kışlarıma bahar,
Şarkılarıma anlam,
Yüreğime huzur kattın ya,
Bu yeter bana...
Üstelik bu veda
Daha en başından
Dahildi bu yolculuğa...

Şimdi sen de söz ver bana;
Başını hep dik tut!
Yüreğinde besle mutlaka,
Yarına dair bir umut...

Bırak herkes kendi oyununu oynasın
Fakat içinde sen varsan, finali mutlaka;
Sen yazmalısın...
Altta yanmamak için, üstte ezen olmalısın!
Söz ver bana,
Aklım sende kalmasın...

Her gece bak yıldızlara,
Ve bir dilek tut.
Biz bilmesek de
Hissedermiş yıldızlar,
Ne zaman sönmeleri gerektiğini...
Bensiz ilk dileğinde
Hissedeceğim ben de,
Hayatından kayıp gittiğimi...

Farzet ki;
Baharı bitmiş diyarlardan gelen
Bir kırlangıç kondu avcuna
Uzun göç yolu yorgunluğunda
Ve tutuldu sendeki bahara...

Farzet ki;
Hayatının en kurak mevsimiydi
Sevgi yüklü bir bulut beni sana getirdi,
Ben yağdıkça aydınlandı yüreğinin gölgeleri...

Birazdan kanatlarımın altında kalacak
Bu sahil, bu deniz...
Oysa dün burda, gün batımında
Daha çok susup, gülüşüyorduk ikimiz
Ve unutma;
Yalnızca birlikteyken güzel ellerimiz...

Şimdi sıyrıl hüzünlerinden
Bak, söz aldım hepsinden
Parmaklarım saçlarını nasıl okşadıysa
Göğsüme her sokuluşunda,
Öyle kucaklayacak seni çakıllar
Sahile her uğrayışında...

Dedim ya,
Sen bakma benim ağladığıma
Beni de boğmuştur hep vedalar...
Hem, mutluluk gözyaşı bunlar,
Göçe dayanıklıdır kırlangıçlar...
Ve biri sönse de,
Yanmaya devam eder,
Diğer yıldızlar...