Bir Yorgun Yürek Kadın

Kadın ağlıyordu.
Çaresizliği bütün yaşama sevincini almış
Tutunacak dalı kalmamıştı.

Bir çare yanaklarından süzülen yaşlar
Ya o hıçkırıklar
Nasıl olurdu ki bu feryadı duyan olmaması / sağır insanlar

Yürümeye mecali yoktu.
Dar bir köşe başında yorgun/argın bekler durur
Hayat çok yormuştu.

Kadın!
İçinde kopan feryatlarla yaşıyor/isyan etmiyordu
Onca çığlığın arasında kendini kaybetmiyordu.

Yaşadıkları çok ağırdı
Yaşı küçüktü kadının ama yaşadıkları ağartmıştı saçlarını

İstediği
Bir kaç eşya valizine bırakıp uzaklaşmaktı/kaybolmaktı
Çünkü anlayanı yoktu,tesellisi yoktu

Her gitmek istediğinde,
Dur diyen bir yüreği vardı
Gitmek istese de yüreği,yüreğe karşı yenik düşüyordu.

Bir gün dedi içinden,bir gün:
Gideceğim gittiğim gibi sileceğim her şeyi/herkesi
Unutacağım/akıllarına gelmedikleri gibi

Kadın nefreti eline almıştı
Gözlerinde bir alev parçası vardı
Toparlandı biraz,ağır basan gülüşleriydi artık
Kahkahaların arkasında kocaman bir çaresizlik gizliydi
Tükenmişliğiyle yenmeye çalışıyordu insanları

İnsanlar!
Fark edemeyecek kadar zavallılardı karşısında

Baş edemediği ise;
İçine attığı acıları ve kabusları
Her gece rüyalarında üzerine çöken kara buluttu

Artık sahte gülüşleri ve sevmeleri kalmıştı geriye
Yakınırdı ara sıra :
Bugünü yaşayarak ölmek ne zormuş.

Tutundu hayata kadın
Hıçkırıklara boğulan yüreğini dizginledi
Yavaşça fısıldadı..

Yüreğim:
Artık sadece kendimiz için yaşayacağız
Gülüşlerimiz olacak /belki sahte
Tutan olmayacak elimizi/biz acımasız olacağız
Acılarımız olacak yine/susacağız,saklayacağız
Hayat yaşamak için varsa /yaşayacağız
Biz biz olacağız artık

Bir yorgun yürekti kadın
Neyi nereye kadar saklayabilir/dayanabilirdi ki
Çaresizliğine çare aradı
O dil senin bu yürek benim gezdi durdu

Damla damla süzülen gözyaşlarını sildi
Ve
Tutunacak bir dalım yoksa,
Filizlenen bir ağacım var dedi.