Biz Adam Gibi Aşk Yaşadık Güzelim

Yutkunmak yerine küfretmeyi yeğler ya
Günahta olsa sayıp dökmek fütursuzca hani
Kavramların arasında bir de adam ıssızlaşınca
Denizkızları martı çığlığında çıkmışlardı ya küçük bir adaya

Hani adamın canı çeker ya...
Çilingir sofrasında düşüp kalmak sarhoşluğunda
Kır bahçelerinde gün dönmesine dek sürer ya
Dostluk ama adam gibi kıvırtmadan dobra dobra

Biz aşkın tadını unuttuk bu kaosta

Hani adamın canı çeker ya çekip gönülden sarılmak
İçten geldiği gibi kemikler girer birbirine hani öyle sıkası gelir
Yanındayken anlamaz ya seni uflar üfler çıkar ağızdan
Hani kızamasın inadına sararsın ya kollarına
Yalnızsındır artık özlemlerin boynuna sarılmış
Boş yataklara yatmak yerine batarsın çıkamazsın hani
Kışın ortasında sabah güneşin ilk ışıkları gelir çarpar suratına
Sanırsın bahar gelmiş sevdiğin yanında
Sarılmış sanki sırtından karnına bir derin oh çekersin hani ya
Sonra bakarsın ki çarşaf ters dönmüş geceden kalama kâbuslarında

Hani adamın canı çeker ya...
Gençliğimizde yaşadığımızca özgür bir kamyon arkasında
Arabayı benzincide bırakıp otostopla şehirden şehre gezerdik ya
Nerde tırak orda bırak hani...
Bir sırt çantasına dünya doldurup kendini dağlara vurmak
Hani kıskanırdım ya çıplak ayakların çimenle sevişir gibi dolaşınca
Gece ayazına aldırmadan mehtap altında uyumalara
Yüzümüzü yıkamadan serin sulara anadan üryan dalmalara
Buz gibi sularda yıkanmaya ısınmak için ateş bile yakmazdık ya
Gençtik o zamanlar güzelim hani gençtik ya kime kalacaktı koca dünya

Biz sevişmeleri dağlara kumsallara emanet ettik hani var ya

Hani adamın canı çeker ya...
Şeytan diyor! Demese de olurdu. Beklide korkarlardı ya
Kayalıkların en tepesinden atlardık ya kol kola
Denizin tuzu kururdu sırtımızda hani tuzlu öpüşler var aklımda
En uzun kim kalacaktı dipte ya da kim ölecekti dengesizlikte
O atlamaların adrenalin pompalamaları hani yürek isterdi ya
Öldük diye arkamızdan geldikleri küçük kalp atışları anlık korkular...
Biz neler yaşamadık ki! Ne delilikler yapmadık ki! Hayatta
Paramız bitince bilmediğimiz kentin ortasında mendil açardık ya
Hani anamızı babamızı kaybetmişiz de acındırırdık kendimizi ona buna

Küçük serseriliklerimiz kocaman kahkahalarımız vardı hani ya

Sokakta bir küçük çocuk görünce aç susuz Antakya'da
Varımızı yoğumuzu ona harcayıp aç kalmıştık ya
Sonra kendi halimiz ondan beter olmuştu da karpuz tarlasında...
Teyzeden dilendiğimiz biberli tandır ekmek hani ellerimizi yakmıştı ya

Hayat dokunmuyor beter yakıyor artık sen çok uzaklarda ben yalnızlıklarında
Hayal olarak gece geliyorlar yanıma sen orada ben burada
Düşünüyorum biz ne deliymişiz senle olunca
Adamın bazen canı yanıyor onca yaşanana ve unutmalara

Adamın canı yazmak istiyor böyle zamanlarda
Şiir mi desem, öykü mü desem, roman mı desem, masal mı desem
Ne desem olmuyor fakat içinden geldiği gibi yazıyor
Güldüysek güldürmek, ağladıysak ağlatmak, sevdiysek hissettirmek çekiyor

Beklide adamın canı susmak konuşmamak istiyor...
Beklide adamın canı çok şey istiyor...