Biz Hep iki Kişiydik,ben ve Yanlızlığım...

Hasretin kuşatırken beni dört koldan,
Acı sözlerin de etrafımı sinsice sardı.
Ellerinde en ağır silahlar,
Başların da yüzlerini kapatan puşular vardı.
Ama biz hep iki kişiydik...
Benim kollarım iki yandan bağlı,
Bir güvendiğim,sırtımı yasladığım küflü duvardı...
Eşkıya tipli bakışlar,
Kafamı bilmem kaç yerden yardı.
Sayamadım kaç parçaya ayırdı.
Ama benim kurtulmaya yakın,
Binlerce umutlarım daha yaşıyordu, sağdı...
Çünkü biz hep iki kişiydik.
Şimdi sen söyle,
Hangi dereleri,kuruttun geldin de,
Böyle göz pınarlarım da çağlayan gibi akarsın.
Hangi yangınları söndürdün geldin,
Beni kara zemheri de cayır cayır yakarsın...
Tutturamadın işte ey aşk,
Sen hep böyle mi işine gücüne bakarsın.
Yine zamanı değildi desem,
Ne kadar da laf anlamaz desem,
Hatta ne kadar da sakarsın...
Oysa ki ben,
Hayallerimi yüreğimden başka yerde yüzdürmedim,
Yüzüme sahte gülücükleri asla öğretemedim.
Gözlerim ağladı ama,sessizliğe bürünerek,
Acıları hep içime attım dillendirmedim...
Gazeteden kağıt gemiler yaptım,
İlk yağan yağmurda suya battım.
Evet biz hep iki kişiydik,
Ben ve en iyi arkadaşım yalnızlık.
Tüm gece boyunca bir yalnızlığım,
Sarıp sarmalıyordu beni.
Ne o beni,ne de beni bir gün olsun yabana attım.
En sevdiğim,bana en sadık dostum olarak,
Bir tek onun kollarına uzanıp,
Bu gece de onunla yattım...