Boş Koltuk

Tatvan'dan Manisa'ya uzun bir yol...
Sokak lambalarının şifahi aydınlığı...
Karanlık bir gökyüzü ve bitmeyen hayaller...
Hüzünle bakıyorum yanımdaki boş koltuğa!
Ah çekiyorum içimden sen olsaydın yanımda..
Altın saçlarınla bezenmiş güneş yüzünü,
Yaslasaydın omzuma.
Titrerdim o zaman,
Kendimden geçer bulurdum seni.
Parmaklarımı ipek saçlarında bıkmaksızın dolaştırmak,
Ve doyasıya öpmek isterdim,
İzmir'in kirli havasından sakındığım tenini.
Huzur kokan yeşil gözlerinde,
Adımı unutmak ve avarece dolaşmak...
Ama hayır !
Yanımdaki koltuk boş!..
Ve bitmeyen uzun yollar...
Gözüm takılıyor ara sıra levhalara,
Gökyüzü zifiri karanlık...
Ve hayale açılan kapılar,
Geçit vermiyor artık.