Bu Aynaların İşi

sana bir söz
vereyim
bana çöz
de ver...

yıllar geçti üstünden
kaç ayna
kaç ben eskidim

çoktandır uzak bir hayalin
içinden gelen boğuk bir ses gibiyim...


yok,
bu aynaların işi
bu ben değilim...
aynalar
benden binlerce kişi

şimdi
yeni bir yol bulmak vakti
hem uzak
hem gittikçe çıplak
bir ruha tırmanmak gibi
dingin bir mavinin
ya da alıngan bir sarının
derinliğinde
yüzdürmek
hüznün anlayabildiğinin ötesini

yaşar gibi yapmadan yani


o kadar yoruluyor ki bazen insanlığın
insafsızlıklardan
omuzundan söküyorsun
kıdemli melekleri
işte öyle bir günde olsun
beni sevişin
yine de der gibi

ben bir sözüm belki de
kısa ama uzun
nokta gibi bir şey
ötesi yok
sonrası yorgun
eksik bir cümlede anlam boşluğuyum
kaygan bir zamanda bir anıya tutunmuşluğum
kadar içten bir hatırlayışım
ellerimdeki efsunlu cismi
çözerse
o çözer beni..


zaman unutur da kendini
kırgın beyaz teninde
annemden kalma
dantelli bir yastık kılıfının
küf kokan tarafında
ben çocuk olurum
en son
puslu bir aynada hatırladığım
sana bir söz vereyim anne
bana bir çöz ver
ellerime
ki ellerinle büyüyeyim


her neyseyim belki
belki öylesineyim
az ötede çıldırır gibi yağan yağmur için
çocuğun gözlerine çarpan bir umut için
belkiyim
hayat
hiçbirşeyin değilsem bile
herşeyinim

bir de aynalar var
susarak çoğalan zamanın
yüzüne çarpan aksi
yok
bu ben değilim
aynaların gizemli gözleri