Bu Kış Ne Zaman Bitecek Baba

Ben gözlerinde büyüdüm babamın.

İki çatık kaşının arasından geçtim zamanları.

Yüzünü ağartan sabahlarda buldum,

Dünü bugünü yarını.

Hüznümü taşıyan bulutları

Ömür kubbemin üstünde tuttu Tanrı.

Ve bir ağacın gövdesinde kanadı,

Kuşların tüm yaraları...

Kışın bitmeyişinde

Baharın gelmeyişinde çoğaldı çorak bozkırlar.

Büyümek;

Büyük erozyon!

Tutamaması toprağı ağacın.

Geç iyileşmesi yaraların.

İşe yaramaması artık,

Anne öpücüğü denen ilacın.

Sular sellere dönüştü,

Yeni nehirler buldum akmak için.

Eskitilen ömürler toplamı bir hayatta,

Gidilmeyen ülkeler atlasıydı yollarım.

İlklere erken, sonlara geç kaldım.

Bavullarım hep kapı ağzı,

Yanlış adreslerde doğru gidişler aradım.

Ellerimde birikti can kırıkları,

Kuşların çığlıkları,

Güz yağmurları.

Taşıyamadım.

Taşıyamadıkça taştı acılarım.

Mevsimlere kabahat bulacak yaşı çoktan aştım.

İnsanlar, yürekler tanıdım.

Başkahramanı oldular sonrasızlığımın.

Bizde sevdalar genetik.

Babamın,

Anneme içten sarılışını göremediğimden

Böylesi kırılgan kaldı kollarım.

Yalnızlıklar doğurdum her yaşıma,

Nur topu gibi,

Büyük sancılarla.

Doyuramadım içlerindeki sevgisizliği.

Ondandır,

Bütün ağızlar süt kesiği.

Baharlarım vuruldu,

Çiçekler kokusunu yitirdi artık

Kırlardan bozma mezarlık kalbim.

Büyüdüm çok...

Ve/dahası bıraktım elini çocukluğumun.

İçimde derin yol ayrımları,

İçimde yanan hala binlerce soba...

Bu kış ne zaman biter baba?