Büyüyorum Gitgide

Büyüyorum gitgide,
Zaman çukurlaşıyor tenimde...

Kar düşüyor şakaklarıma.
Korkarım ki,
Yakında karakış bastıracak
Tüm saçlarıma...

Büyüyorum gitgide,
Söylesene anne,
Hiç büyüdüm mü sende?

Oysa sen hep aynı kadınsın.
Hep aynı çalışkan ellerin
Ve doğurgan yüreğinle,
İnanamazsın,
Tıpkı sana benziyorum büyüdükçe...

Hayat,
Uzun bir sabrı teğelliyor
İçimin acıyan köşelerine.
Yalnızlık,
Dilini bilmediğim
Kalın bir roman yazıyor
Tenhalaşmış yüzüme...

Büyüyorum gitgide,
Ama,kaderin şifresini birtürlü
Çözemedim anne.

Geliyorum,
Geldikçe gidiyorum
El değmemiş yenilgilere.
Yenildikçe,
Seni daha çok seviyorum anne...

Hiçbir renk ben değilim,
Oysa her renk benim içimde.
Oysa koyu kızıl bir gün
Şimdi aynada gördüğüm.
Dün,
Eflatun bir çiçek
Tomurcuklanmıştı gamzelerimde.
Beklide,
Sadece,
Zamanın ışıkları oynaşıyor,
Renksizleşen benliğimde...


Büyüyorum git gide,
Kıvrılıp yatıyorum gölgeme...

Çoğu zaman,
Bir ağaç kovuğunda
Herhangi bir günün dününde
Yaşayakalmak geçiyor aklımdan.
Ve her hayata aralayışımda
Mahmur gözlerimi
Kendimi buluyorum
Kuştüyü ellerinde

Büyüyorum gitgide.
Silgim bitiyor,kalemimden önce.

Hayatın tarihinde,her zafer bir yıkıntı
Her yıkıntı bir umutmuş
Ve umut ,
Yaşamakmış anne...
Yaşamak,
Affedici bir kadınmış
Kaçmış zamanın iri gözlerine.
Ve zaman,
ısırgan bakışlarını
Dikiyor üzerime.
Ve başlıyor,
Çalakalem bir şiir yazmaya,
Karakalem ömrüme.