Buzdağı Değilmiş Gibi Yaptı

Adam sevmiyormuş gibi yaptı...
Sevilmeyi istemiyormuş gibi..
Kadın o kadar çok istiyordu ki sevilmeyi....
Sevilmemekten korktuğundan,
O da sevmiyormuş gibi yapıyordu.
Bulaşıcıydı ya hani ?mış gibi yapmak,yaşamak....
Adamın O'nu umursamıyormuş gibi yapmasına göz yumuyordu.
Ama bir yandan da biliyordu.
Umursandığını ....
Şaşırıp kalmıştı yalnızlığıyla...
Ötekinin yalnızlığına bakıp daha da şaşırmıştı.
O'nun o kalabalık görüntüsünün altında kalmış,
Her an eriye-yazacak buzdağının, buzdan kalenin, denizin akındaki ihtişamına!
Hayretle bakmıştı.
Canı yanmıştı.
O'nun canı gibi...
Mavi akmazdı gözyaşları,
Ne de bu kadar tuzlu olurdu.
Ama genzinde hissettiği nasıl bir tutkuydu?
Bir adaydı adam....
Buzdan bir ada.
Bir buzdağı...
Kimsenin zirveye çıkmasına izin vermeyecek bir ak maviydi, geçitsiz sularda,kulaçsız kalmış batan gemi yolcularıyla ya da aç martılarla arkadaşlık eden,
Ya da kendi kendine şarkılar söyleyen tek gözlü korsanların son uğrak yeri...

Ateşten yanıyordu.
Soğuğun sıcağında eriyordu.
Heyhat!
Güneşi görmezden geliyordu.
Kendine alışık balıklara masallar anlatıyordu...
Balıklar mutlu....
Deniz anaları zehirsiz...
Köpek balıkları aç
Ve toprağı yoktu yazık ki,
Kıraç!!!


Mış gibi yapamazdı kadın artık!
Sevmiyormuş gibi yapamazdı...
Bu hayattı, oyun değil!
Çığlığını içine bastırıp, sessizliğini susturamazdı.
Mışlar dünyasında-mışmış gibi yapıp,
Oyun içinde oyun oynayamazdı...
Ya soyunacaktı mışlığını kendinden
Ve geniş zamanlara oynayacaktı.
Ya da kesecekti kukla iplerini ;kendini kendinde oynatan hayattan kendini kurtarmak adına...
Bir adım atacaktı!

Dili geçmiş denizlerde boğulacaktı.
Belki başka bir buzdağı bulurdu,
Dibinde rengahenk bin bir renkli balıklar yüzen,
Umuttu işte fakirin ekmeği...
Ne ekmek mış gibiydi,
Ne de fakir fakir değilmiş gibi yapabilirdi.
Bu şiir bu öyküyü bir aşk mış gibi anlattı mışmışların dünyasında...
Ama ne yazan biliyordu,ne de yaşayan mış mı,mışmış mı olduğunu bu rüyanın.
Ve
masal bitti!...
14 mayıs 2010.....sinop.....22:35