Çal Çingene

oku,şayet sana bir hisli yürek lazımsa;
oku, zîra onu yazdım, iki söz yazdımsa.
m.akif ersoy

/bir 'sen' sevip ahde vefa etmek
bin yıllık türkümüz bizim/

yaprağını ayağa düşüren bu mevsimde
ahir zaman figüranlarıyız
şıra fıçıda henüz tatsız
daha neyin arayışındayız bilmezken
dem be dem hayat çekilir tenimizden



kimi odun derdinde
kimi baltayı vuruyor evlat hasretine
eller uzak
eller yaşlı
ellerde bir titreme
beli bükülmüş evinde ali dayım
kerpiçler ketum kerpiçler sağır
avare rüzgarın selamsız voltaları da uğramasa
boşluk hepten işgalinde sokakların
kadınlarda telaş bu toz toprak
-kirlimizi de yıkattırmayacak
yağsa yağmur her tarafa çamur
yağmasa ekin bitmeyecek
onların deyimiyle köylük yer telaşı
varınca sade
olabildiğince yalın


dağın kasığından ölü cenin gibi doğan bu yer
yorgun doğum sancısıyla uyuyor
nabzın atımları zayıf
ihtiyar kanı dolanır hanidir damarında
evleri gibi insanları da çatlak yıl çizleri taşıyor
çocukluğunun neşesini arayanlar da gitti
geriye kasvetli yalnızlıkların yaşaran gözleri kaldı
bazen yüzlere torun sevgisinden düşen gülümseme
artık kendini taşımaya bile istemsiz
izden arı bu yumuşamış toprakta en ağır zul
sonraki bayram buluşmasında
kim öle kim kala


çal çingene neşeli kemanını
buraya ölü toprağı serpmeye gelmedim
vay ki bu zamana pürneşe erdim de
hay dinine yandığım dünya tek seferlik de olsa
beni öldürmeye bu kadar yalnızlıkla gelme

01ekim11