Cam Kırıkları

en son avuçlarından öpmüştüm
saçların ıslaktı
güvercinlerin kanat çırpınışları kadar
ayrılığı yaşıyordu ellerimiz
söylesene aşk mı fısıldamıştın
yerinde duramayan yüreğime
şimdi nereye





kurşun siyahı bir akşamda
gidişinin hüznüyle sarardı yapraklar
acı bir farid yayıldı kentin üstüne
daha âminden inmemişken eller
ağlamak için sıraya durdu çiğdemler
dibi kurumuştu aşiyanımızın
ölmüştü begonyam





şimdi sırlı bakışlarını arıyorum
sensiz çölleşmiş caddelerde
tutsağım anılarla doldu bedenime
yokluğun tahammül sınırımı aştı
sana akarken patiska yollar
şimdi acıtıyor benliğimi
gezdiğimiz sokaklar





izin de silindi artık
cam kırıkları avuçlarımda
kanamıyor
can yok ki damarımda











Gaziantep
13.03.2008