Camdaki Son Ay Işığına Serenat

gerçeğe dokunan hüzün
sarhoş kahkaha
esrik bir daraltı zamanın göbeğinde
...


pencereden yıldızlar geçer
camda ki son ay ışığına serenattadır nefesin
sayamazsın yıldızları hani
şaşarsın bir yıldızın seni sarmalayışına


dokunamadığın bir faaliyet
özü zedeleyen bir hakimiyet
demir yolunda koca trenin gövdesinde erk
onca duman kir ve pastı genzimi yakan
bir pırıltı sanıyorsan geceye dolan
fili yuttu son yılan!
gümüş saplı şamdan
az ileride koca bir orman
dağıt saçlarına düşen rüzgarları
işimiz muhabbet!
akıt gözlerine dolan onca elmas ışıltıyı
sade bir ömrün üzerinde avut kendini
meleklerden izinsiz aldığın
bir gülüşü takıyorsun dudağının ucuna
ve ben bakamıyorum bu parlaklığa


dokunma gidecekken tüm yolcular kendi adresine
gözlerinle şaşırtma yola düşen cesetleri
sen bir ruh daraltandın gece boylarında
vampir edasında bir periyi canlandırdın
ve oyun bitti
şimdi kendi karasal ikliminde
martılara diş bileyen bir suret varlığın
ben çözüyorum zamanın iplerini
var sen kal önünde
...