Can Kırıkları

Ölüm öldüğünde , yaşam da kalmaz geriye. Kim avutur boşluğu ve ne diye?

Zaman helezonik safsatalarda korunmasızlığını bırakıverdiğinde,
kendini gölde ve yeşilde su gibi yıkanırken gördüğünde,
Yosun tutmuş gözlerini bırak geride.
Gök/yüzünden geçen turnalar şarkı söyleyecek bize..
Sicim sicim akarken gözyaşlarım,
Gemi batacak
Deniz susacak
Ve ayda kalacak benim ay/yarım,aryalarım.
Yalnızlığım gibi korkaklığım
Hayal dünya baskılarım
Fason ayakkabılarım,
Ayda kalacak.

Sümüklü mendillerimi toplarken bir peri, dilek ağaçlarının döküverdiği yaprakları arasından, uzanan bir çift göze ya da rüzgara fısıldadığında batan gümüşi kızıl güneş hikayesini
Kıyamet kopar gibi haykırırken çığlıkları balıkçılların
Güvertesinden atlayacak biri
O en sakil vapurların
Kimse martılarla bölüşmeyecek ekmeğini,
Yaşama bırakılacak zor olanlar
Hiç kimse umursamayacak bir diğerini...

Çocuk gözlerimin imdadına yetişen o bakışlar yine benimle gelecek,
Büyüdüğüme gittiğimde, rüyanın uçarı,uçuk huzmesinde bırakacağım diğer yarımı
Sözcükler yarım kalsın
Suskunluklar tamamlanacak
Ve ölüme borcumu ödeyip
Hayattan alacaklı
Gideceğim
Gözlerimde can/m kırıkları..
İstanbul/7 haziran 2010/pendik