Can Yok Ki Damarımda....

en son avuçlarından öpmüştüm
saçların ıslaktı
güvercinlerin kanat çırpınışları kadar
ayrılığı yaşıyordu ellerimiz
söylesene aşk mı fısıldamıştın
yerinde duramayan yüreğime
söylesene
şimdi nereye




kurşun siyahı akşamda
gidişinin hüznüyle sarardı yapraklar
acı bir farid yayıldı kentin üstüne
daha âminden inmemişken eller
ağlamak için sıraya durdu çiğdemler
dibi kurumuştu aşiyanımızın
ölmüştü begonyam
sararmışken hayaller




artık sırlı bakışlarını arıyorum
çölleşmiş caddelerde
tutsağım anılarla dolu bedenine
tahammül sınırını aştı yokluğun
sana akarken patiska yollar
seni solurken sensiz zamanlar
kaybolmuş bir gölgede
acıtıyor benliğimi
gezdiğimiz sokaklar




izin de silindi artık
cam kırıkları avuçlarımda
kanamıyor
can yok ki damarımda









Gaziantep
13.03.2008