Cemresiz Bahar

Hey bahçıvan!
Bırak süpürme düşen yaprakları
doyasıya seyredeyim şu hazanı
Her düşen yaprak,
Ayine i hazandır ruhuma.

Nede hoş duruyor kapımda,
Hazanın gazel gülleri
Dokunma !
Dokunma ki;
Öylece kalsın ruhumda,
Eylülün o ebruli rengi


günler kısalıyor gitgide
birazdan akşam ezanı iner ömrümün hitamına
o titrek ürperti içinde
korkunun en hafi hali iner,
Perdelerce gözlerime.


Yine yaklaştı hüzün,
daha gözlerimden demir almadan...

üşüyorum;
Bad ı hazandan...

Artık;
Cemresiz baharlardır sabahlarıma uyanan
Bunun adı sonbahar.
Tek tesellisi güz gülleri
sancılı yapraklar gibi bedenim
Tutunmaya çalıştıkça toprağa,
Savruluyor..savruluyor yorgun yüreğim.

Saçları ağarmış bir umuttur
elimden tutan
Hakk aşkına yanan çerağım
İçim dışım kor
Bir asude serencanım vuslatı arzulayan.

Dönüşü olmayan günbatımı,
koca bir ömrün sahilindeyim şimdi
Gelip çattı hayatın son demi

şimdi o yorgun gülüşle;
Demlenirken gözlerim,
Ufukta kaybolup gidenlerin sesiz izlerine
Soruyorum.

Ey limanlar şehri ! nerede benim vuslat gemim...?