Çengel Bulmaca

Umut güvercinlerim,
Binbir ahenkle raks ederken semada.
Kim bilir kaç secdede sen diye iz bıraktı,
Benim aklıllanmayan bu başım.
Kim bilir kaç tesbihte zikir niyetine
Senin adını devirdi titrek parmak uçlarım.
Oysa sen bir korkak gibi,
Sessiz sedasız gidiyorsun,şimdi öyle mi?

Sus ne olur,
Sakın daha fazla konuşma.
Günler var ki sabır ile her sözünü dinledim.
Tümcesi devrik her sözcügünden bir anlam çıkarıp
Çengel bulmaca gibi çözdüm artık seni.
Senin ne sevmeye,
Ne de sevilmeye yoktu cesaretin.
Hadi toparlan usuldan.
Ne varsa senden geriye kalan,
Bir an önce doldur gönül heybene.
Şafaklar sökmeden git ki,
Senin ürkek gidişini görmeyeyim.

Bak işte orada,masanın üzerinde duruyor,
Sana ait ne varsa.
Bunlar şiir yazdığın defterlerin,
Bunlar resmimi çizdiğin kalemlerin.
Bu kırmızı kutu mu?
Bu kutu da ilk tanıştığımız gün,
Bana aldığın hediyesinin kutusu.
Bu kutunun içerisine seni ve
Senli bütün anıları sığdırdım.
Hadi güneş doğmadan yola çık ki,
Hangi yöne gittiğini bilmeyeyim.

Vedaları hiç bir zaman sevmedim,sevemedim.
Sessizce geldiğin yüreğimden,
Yine sesssizce çek git.
Sanma ki yokluğunda üzülür kahrolurum.
Daha öncede söyledim sana!
Ben zaten anamdan doğdum doğalı huzura oruçluyum.
Çıkarken kapıyı iyice kapat ne olur, olur ya,
Duygularıma yenik düşüpte ardından gelmeyim.