Çıkmaz Sokak

Hayat dediğin çıkmaz sokak
Hele de çıktıysa bir can, bedeninden...

Ben babamı o çıkmazda yitirdim
Tutup da öpemedim ellerinden...

Saat, gecenin yeni güne devri
Ölüm meleği tanıdık bir sokağa dadanmış
O geldiğinde, babam uykuya daha yeni dalmış...

O saatlerde hayra yorulacak iş olmaz
Ne var ki ömrü veren almış, hikmeti sorulmaz...

Durumu nasıl diye sordum, baban öldü dediler
Hayatımın bu en zor sorusuna ne kolay cevap verdiler...

Yıkılmaz bir sütun gibiydi benim babam
Ne ise çilekeş ömründen arta kalan
Getirip morgda teslim ettiler...

Ölüm yaşanır mı diye sorma yaşayan bilir
O nasıl bir acı, ne tarifsiz bir keder
Sanki canımı yerinden söküp avuçlarıma verdiler...

Zamanın gölgesi, ağır mı ağır
Ölüm dediğin hem kör, hem de sağır
Ağrıların küfüne bulanır ömrümün tortusu...

Gözyaşımı kurutmuşum, gülmeyi unutmuşum
Saati ölüme kurmuşum
İçimde uçsuz bucaksız bir yaşamak korkusu...

Hayat dediğin çıkmaz sokak, babamı da aldı kara toprak
Zordur ölümü anlamak, kaybolunca babanın kokusu...