Çocukları ve Çiçekleri Sevenden Korkmadım Hiçbir Vakitte

Çocukları ve çiçekleri sevenden korkmadım hiçbir vakitte
Dert mi sorarsın ne?
Buyur
Kovulmuşum ya gözlerinden
Daha ne

Zalimdi ilk hikâye
Bırakırken yaradan insanı yerin yüzüne
Aşkmış meğer yüreği sıkan kelepçe
Bu beyazdan siyaha ömür sürgününde

Ne ağacı gördü Âdem
Ne elmayı tattı
İlk tutulma akıldan geldi
Göz diğerine değdiğinde

Oy, ne zamanlar geçti üzerinden
Acı bile derme çatma şimdilerde
Akacak mecrası dahi yok
Saklanıyoruz mahremin en dibine
Sığar mı şimdi gözlerimiz
O atadan, babadan miras evine

Kuşlarımı da mı götürdün o gün
Seni terk ederken güya
Hani mevsim, hani sunam
İlkbahar nerde
Sahi aslında kimdi terk edilen

Boğazımı sıkan yumruk var ya
İşte o
Baktığın ilk günden beri kıvranır gülüşümün aksinde

Tanımsız bir sen bulsam
Sürsem gözlerime şefkat diye
Bakir renginde okşansam bu kutsanmış ölümün
Doğar mı ızdırap
Ömrün son demine

Gülmeyelim artık ne olmuş
Martılar da gülmüyor ki hiçbir kente
Artık bakmayalım gözlere ne çıkar
Gökyüzü bak nicedir küs mavisine

Sevgi bizim neyimize usta
Aşk neyimize
Yalnızlık sevgili değil mi?
Sevişiyoruz ya her gece
Umut ne, hayal ne bu meselde
Sensizsem
Ölmeyi çok görme tenime

Yine de
Simit susamı bir gün bulsan bana
Çay sıcağından kotarılmış bir gülücük, minicik
Oturulmuş minderlerin sohbetini ekle bir de
Bak nasıl ölüyorum
Doğmak için kendime

Pazen pijamamın bebek yakasından annem salınıyor her düşe
Yorgun evet yüreğim
Ama
Yine de sen kez katıl son nefese

Bul beni usta
Üryanlığım kendime
Üryan kalmışım sevdiklerime
Hadi bir sigara yakalım
Bi de unutma
Çocukları ve çiçekleri sevenden korkmadım hiçbir vakitte