Çocukluğumun Ablatif Hali

insanları 

kaybettikleriyle tanırım en iyi

herkes 

durmuş bir kalbin anısı kadar var!

çocukluk bir duruştur

gençliği en iyi çürüten

anne sütü gibidir

gece uyunmaz eksikliğinden

ki kesilmiş olsa da ışığı

bırakırım kendimi

her ana tanrıça kültünde...

toprağa düşürsek de ciğerin ateşini

O hep yanar öksüzlük bahçemizde,

ölüm 

bir yanılgıdır diyor motifli tülbentler

sayısız kalbi vardır toprak ananın

saymazsak kefenleri gelinlikler yerine

Ve düzeltmek için varım yine de

yeterki 

çocuk tanrılar görmesin beni de!

kahır çölünde her kum tanesi anıdır

nasıl da zalimdir varlığı 

çocuk cüssemde,

dua bir işarettir tanrıya söylenen

sadece anne kokusuna adanan beden

gün doğumunda 

ödenen bedel ahti gibi

ciro edilir hem de aval'li...

yitiriyor masumiyetini

acılı ruhla oynaşmalar

çocukluğum ile gençliğim arasında

ölüm var!

Sığmadı varlığa

annemin söylemediği ne?

beklemiyorum artık kal orada

(çaktırma)

fiildeki olumsuz eki diğerine kat üstsatırda

göz kırptım bak anne, hadi benimle oyna!