Çocukluk Işte

Çocukluğumdan kalma hevesler vardı hayatımda
kuytak açıp misket oynamalar mesela keyerdim herkesi
bir misketle başlardım oynamaya binlere olurdu birden
ağlardı keydiğim çocuklar dayanamazdım geriye verirdim
hayat gibi kumarla başlamışız meğerse çocukluğa




Sabahları kalkmalar çok zor olurdu okul yoluna
değerini şimdi anladığımız zamanlarmış en güzel olanlar
taze körpe herkes ders kitapları dostumuzmuş osya
dayak yerdim yaramazlıklarımdan otururdum aşağıya
şimdi anlıyorum öğretmenimn neler öğrettiğini bana




En çokta kızları kovalardım hani yakalamacılık vardıya
onla direk tuvalete saklanırdı bende dalardım aralarına
şikayet üstüne şikayet yine ANNEM gelirdi savunmaya
keşke çocuk olsaydım tekrardan söz verseydim öğretmenime
bak öğretmenim eski yaramazlıklar yok söz deseydim




Şimdi bakıyorumda eski günlerden kalanlara
niyad ettikçe doluyorum bazen dalıp ağlıyorum
bütün arkadaşlar bir yerde kimi sağ kimi yok dünyada
yaş otuz eder yolun yarısı kimin ne olacağı belli değil
değeri üç para bile etmeyen yaşadığımız şu dünyada




Sevgilerde geri gelmeyince hele kalıyoruz yanlızlığa
paylaşmak istesek bile bakıyoruzki gözlerimiz akıyor
sevinçtende hüzündende sığamıyoruz dökülen yaşlara
her bir çocuk alışımda ellerimin arasına yaşıyorum bunu
o anlarım geliyor yetişemiyorum artık aklıma

Habib Göktuna