Çok Değiştim / Kendim Yıkıyorum Bulaşıkları...

ben çok değiştim
şimdi görsen tanıyamazsın
güneşli havalarda gözlük takıyorum
hani eskiden kısardım gözlerimi,
sen hep kızardın...
hava kapalıysa,
şemsiye taşıyorum yanımda
bilirsin, eskiden taşımazdım
bırakırdım kendimi yağmurlara
sen, yine çok kızardın...

hani balkonda çiçeklerin vardı senin
ben hiç beğenmezdim
neydi adları?
hani allı morlu açarlardı,
avuç içi gibiydi yaprakları...
tamam hatırladım
sardunyaydı adları...
onları bile çok seviyorum artık
görsen, ne çok büyüdüler...

bir de,
hep renksiz giyinirdim ya
siyah beyaz filmler gibi
yepyeni kıyafetler astım dolabıma
kırmızılı, sarılı, mavili...
inanmayacaksın ama
kimi gömleklerim desenli
giyip giyip dolaşıyorum sokaklarda
tatile gider gibi...

bu kadarla kalsa iyi
sigarayı da bıraktım
ve, arasıra içtiğim içkiyi...

ben çok değiştim
şimdi görsen tanıyamazsın
belki aşık olursun yeniden
gözlerine inanamazsın...
hani dar bir sokak vardı
akşam eve dönerken,
dökülen incirleri toplardım
hala topluyorum onları
ama artık
kurutup, yiyorum akşamları...
sen çerez yerdin film izlerken
ben, pisliğine kızardım
şimdi ben kirletiyorum etrafı
ama artık
temizlik de geliyor elimden
hatta,
kendim yıkıyorum bütün bulaşıkları...

ben çok değiştim
şimdi görsen tanıyamazsın
bu kadar değişeceğime,
ben bile inanamazdım...
keşke diyorum,
keşke değişseydim çok daha önce
belki gidişine engel olamazdım
ama hiç değilse,
kendime bu kadar çok kızmazdım...