Cumartesi Ölümleri

-kapan kurduğum odamdaki sessizliğe-


sus!...
ziyan oldu aklımın imamesi
dağılan her yanım
tane tane
boşalır iliklerimden avuçlarıma
sığlaşan ayaklarıma düşerdi acı
ki küsmüş gölgem bile kaçarken benden
düşmüş amel defterime günahlar boylu boyunca

biliyor musun
hiç cumartesi olmadı sen gidince
sevda sokağı diye bir yer vardı bu şehirde
o da yıkıldı taşınmaktan aciz bedenin üzerine
'her şey' olmayan şeyleri sevdim mesela ölmemek için
sabahçı kahvelerine dadandım körlük içinde
denizden vazgeçtim
artık küfür de etmiyorum mavi dostuma
sigaraya başladım onun yerine
her yananı kendim bilerek
yokluğunda altı gün
altı cehennem kuruldu yüreğime
ve senin her gelmediğin cumarteside
hesabını veremedim ben Allah'ın yedinci gününe

olsaydın
taşa düşsek yeşerirdi yosunlar
güney yamaçlarında
yol gösterdiğin kuşları sevmeseydik eğer
göç edemezdi hüzün sıcak iklimlere
aşk ölümsüz kılardı bizi musallada

-yansa yeridir-
göbek bağımın yanına gömün aklımı
kesildiği senle baş başa

değ ilmiydi tene dokunmak
öpmek
ilişmek saçlarının bir yamacına
habersizce üç tel koparıp
muska yapmak cevşen duasının arasına
aşkın hurafeleri yok muydu hiç
elimin teri tende yar/aya sürülürken
bulaşmaz mı hücrendeki sessiz sevgiliye
bu hummalı hastalık
sana dokunduğum her anda
türemez mi biçimsiz hecelerle
ikimizden bir şiir


aklımın aforoz ettiğine biat eden yüreğim
kaçıncı iltica yemin içmiş dudaklarınla
kime ki bu incinme hastalığın
dur bir adım daha atma kaderim
düşümün kenarları uçurum
neden ölümsüz olsun ki aşk
ben her cumartesi ölüyorken
ve neden bitmesin şiirler
O'da her geldiğinde gidiyorken


26.11.2013 / Şair-i Gülhan...212