Dağlar Kızı Reyhan

Sızıyor zaman akşam yıldızlarından,
Gece, elinde fırça boyuyor bulutları...
Sıcak, terli ay, dalgın geçerken dağlarından,
Tan ağarır, öyküsü damlar ıslak saçlarından...

Gölgelerde tutulu yaz bahçesi düşleri,
Yaralı ve darmadağın çıplak güneşi,
Eksik sözler asılı ahraz dilinde
Gözlerinde bin parçaya bölünür küs burgusu...

Aşkı içmiş kederinin gölgesinde,
Türküleri titrerken ayaz kucağında,
Üşür yalçın tepeler...

Dağların kızıdır o,
Öper alnından küheylanın...
Saçlarını savurur geleceğinin hükmüne
Orman uyanır göğsünün neminde
Soyunur rüzgâr soluyan teninde
Kokusu dolanır baştanbaşa dağlara
Nehirler çağıldar, ağaçlar gizini fısıldar...
Dağların buzul sarhoşluğunda,
Ak güvercinler uçurur avuçlarından...

Sarar bulutları kanayan yarasına,
Açar kanatlarını uzun yolculuğa,
Özgürlüğün mavi durağanlığında...
İçinde ki boşluğun rüzgârını öper,
Yüreğine gizlenmiş birkaç düşle,
Kendine döner, dağlara düşer sesi...
Ayak izi kalır kuşların seviştiği dağlarda,
Dünden güne, günden geleceğe...