Doğmak Tanrı'ya İhanet...

I

G ö r!



Yüzüme nakşedilmiş ıslak coğrafyayı
Karalamak istedikçe kirli tırnaklarımla,
Sabun köpüğü gibi utancımın coşkusu sönüyor.
-Mermilerin ayaklarına yıkılıyorum-

Günlerimin kıblesi şaşkın,
Göğümün alacasında sinsi karanlık,
Yaramda dikiş tutmaz sökükler,
Dibi akbaba sürüsü uçurumlar ise alabildiğine sarhoş,
Ete bulaşmış ruhuma zülüm veriyor,
Tutunmak istedikçe yakamdan silkeleyip.


-Korkularım kozasına düşman kelebeğin dudağında,
Ertelenmiş yaşamı baş uçumda gezdirirken,
Ağzıma birikmiş çığlıkları ellerine göm-



II

B a k!


Kan çiçeklerini nefesime katıp, kursağımdan akıttıkça,
Çivilenmiş damarlarımda umut soluyor. ?üşüyorum-
Hayret!
Krala hançer saplamış, soytarı tükürüğünde boğuluyor gözlerim.
Rıhtımlarımın sırtı yitik geçmiş.
Ve dünyanın mayın döşeli kucağında çırpındıkça
Kirlenmiş hayat cüsseme aldırmadan, çözüp Uçkurunu
Irzıma geçme niyetini çaresizliğimle biliyor.


-Lütfen anne!
Gözlerini kapat
Kıyımların artıkları yüreğimi deşiyor.-


III

A n l a;

Zamanı parmaklarıma sarıp ıslah edemedikçe,
İnançlarım güçten düştü
Ki;
Kapandığım secde paslı kurşun.
Hangi yangın su olurda yeşertir,
Hangi dul kalmış dağ yükümü alıp beni yüceltir,
-Söyle!-
Canhıraş çığlıklarıma mezar olmuş gülüşlere
Eline tetik değmemiş hangi ülke can verir.



IV


O y s a;


Salyalı sözlerine kanıp,
Yalanlarında öksüzlüğümün başını okşadım.
-İnan- dediler; gri sislerin ardında dünya bin bir renk
Yediveren iklimlerin yanağında denizler beyaza dayanmış güneş.
Boş istasyonlarına aldanma,
Beklenen yolcular kibrini tabanlarında ezip
Barış coşkusunu avuçlarında akıtarak getirecek.
Şaşkın bulutların memesinden sızan barutlar,
Tenimi doyurduğunda anladım;
Anne
D o ğ m a k T a n r ı' y a i h a n e t!




V


Ölümün gül yüzüyle öpüşürken,
Beşiğimde cenazeler fidan verdi
Ki; sana bile soramadım,
Hangi tohumun günahıydım da
Koca adamlar
Çocukluğumun başına fiyat biçip
Kordonlarına geleceğimi astı.
Bakma şimdi n'olur
Savaşların ortasında becerilmiş hüznüme öyle,

U t a n ı y o r u m.