Dördü Onbeş Geçer Bütün Zamanlar - 2

'uyudun mu gecemin hüznü'*



Nasılda çaresizim
günlerim ziyan olurken paslı sözcüklerin donukluğunda
bak nasılda kanıyor dilim...

Söyle sevdiğim
ne zaman türkülere söylenir
ağıtlarda kıvranan seslerim
ve ne zaman al olur matem rengi mendillerim?

Bak yine aynı vuslat dikildi karşıma
bir yılın takvimi daha gelip çattı bu temmuz şafağına
yine devretti anılar
ah düşlerimi gözlerinde saklayanım
bende hüzün hep dördü onbeş geçe başlar...

Hani biz b/aşka yürümüştük bu yolu
ben kendini sana saklamış bir eylül rüzgarı
sen,gökkubbemden dökülen sevgi sağanağı...

Uzak şehirlerin tırnak içine sığdırılmış aşklarına
yenik düşmekten korkarken sana sığınmıştım
senin gurbetlerinden seslenirken aşk,
ben sana hazırlıksız yakalanmıştım...
ne tecrübem,ne tövbem vardı aşka dair
söyle ömrümün mağlubiyeti
sesime hangi senenin temmuz şafağı yol verir?

Ben kamerden damlardım
o sürgün maviliğine...
ellerim eylül kokardı
sen güneş yoksunu zamanlardan yanarken cennet teninde
gözlerin ömrümü aşka katardı...

Sonra tan ağarırken u/yandım ırmak sesinle
ve ilk defa ağladım aşkın sana geç kalmış arefesinde

(uyandım gün bitti / bütün sözcüklerin zamanın evveline emanet şimdi
)

3 temmuz

*:i.b.