Dosta Mektuplar - 1

ver elini

sen
en eski
tek arkadaşımsın,
ellerinle tokalaşırım her sabah,
ince
güllü dallı ellerinle,
senden ödünç aldığım kalemle
öğrendim adımı yazmayı ben...



ver elini,
doğduğunun ilk haftası
toprağa sarıp
kundaklamışlardı seni
adetten,
ne illet bir kıştı o
mayıs sonuna dek kar düştümüştü yere,
çok ağlardın geceleri
ilk senin gözyaşını öptüm
yanağından damlarken göğsüme...



ver elini
yattığın yerden,
duyayım akan pınar gibi
içinde karşı koyamadığın
o gürültülü yanan ateşin harlı gelişini...



ver elini,
çözülecek bileklerinden kelepçelerin,
yıkılacak yol üstünde duran
duman duman dağ,
kaçışacak akbabalar...



aynı sofrada bağdaş kurup,
kırıp soğanı
bulguru beraber avuçlayacağız,
durma öyle
yakışmaz sana boynu büküklük,
terk etmeyiz dostu biz
delinip su aldığında gemimiz...



ver elini,
yürek
bilek
alın,
üç ayrı yerden
üç kara yazgılya
çizilmiş hesabımız,
yazılmış kanın mürekkebi ile
en yükseğine göğün,
izi kanlı
kızıl bulutlarla çevreleyerek
dalga dalga dönerek...



deniz serhoşu bir baş omuzda,
tuzlu pullu gözyaşı,
köpük köpük beyaz
akarak umudun üzerinden
geçiyor zaman...


vakit dar
ver elini...