Dudağından Öptüm Sabahını

Geceyi eksiltirken gökyüzünden
dudağından öptüm sabahını
ve ekledikçe mutluluğuna bir tutam sevincimden
daha çok sevdim varlığını

günaydın gecem
ikinci el düşlerime sığmayan yalnızlığım
gözlerimin kalabalığı
h.o.ş.g.e.l.d.i.n

Hep aynı ağlar sanırdım yalnızlar
ütopik hevesler taşırdım yırtık cebimde
peltekti susuşlarım
sanattı gözlerinde ölmek nota nota
ki ben hiç
kırpmadım gözlerimi yokluğunun tınısında
cesaretimi asardım kayıp gemilere
sanırım
bana müstahak sana böylesi yanmalarım...

Güneşim bildim bileli seni
ben hep sarı dolaşırdım sokaklarda
çıkmaza dönüşürdü sana çıkan tüm yollarım
iki kişilik üşüdükçe
mavilerimi götürdün her gidişinde
koyulaştı siyah yanım...

Dokunurken gecelerime usul usul
en susulası zamanlarımda konuşurdun hep
öpüşünden arda bir boşluk kalırdı yanağımda
çoğalırdı gamzelerimin çukurlarında gözyaşlarım
düştükçe kanardım ben sevgili
ve hep, düşündükçe ağlardım...

Yasadışı bir şiirde bıraktım yüreğimi
günahsız öpüşlerinde saklandım
sen yumdukça gözlerini
ben uyandım
Kayıp bir alfabenin
imla hatası bol sessizliklerinde çoğaldı tümcelerim
üşüdüm içimin uzak iklimlerinde
bir özgürlük türküsü yaktım yalnızlığıma
keskindi acılarım...

Sevişmeler çarpardı suratıma gidişinden kalma
kirpiklerime asardım öpüşünü
ölürdüm
yetmezdi cehennemde teselline acılarım
avuçlarımdan kanatlanıp gittin gideli
yetişemedim umutlarımın boyuna
yusuf kadar kuyulardaydım
züleyha kadar kanayışlarda
teninin
acıtan renginde yanardı canım.