Düğümlü Bir A/sır

__

Zamanın t/esir ettiği benliğimle
sızılı bir özlemin dipnotlarını düşüyorum
hiç geçmeyen saliselere...

Zaman diyorum!
hangi b/eşikte uyutuyorsun ki beni
her gün bir daha gidiyor sevgili
dudaklarıma kara kilitler asarak...
kuş tüyü yastığıma ayazlar bırakarak
gidiyor işte
körpecik yüreğimi
köhne bir yalnızlığın küf tutmuş koynuna bırakarak...

Sesimde boğuluyor bütün sözcükler
bütün heyelanlar başıma üşüşüyor
bir şiirden düşüyorum toprağa
gözlerim Hüseyin...
çoktan geri dönmüş suskun seferimi yazıyor mısralarında
sen şahitsin Fırat!
bu şiiri azmettiren ben değilim
gördün işte
başıma bela oluyor elasında kaldığım dünlerim!

Zaman diyorum!
hani sularca akardın
kıvrımlarında aceleci lahzaların
hiçbir yerde olduğundan fazla kalmazdın
şimdi nedir bu Kerbela bakışın
akmayışın
özlemimde çakılışın?

İftarsız bir oruç gibiyim
zifiri sökülmüyor tan yerimin
akşama giden yollarımı kestin
hep aynı vakitteyim
daha kaç takvim sürecek özlemim
kaç a/yaza değecek bu bekleyişim
asırlar ötesindeyim
ve
sesine değmiyor boynu bükük özlemim.

Sur'u üflendi sabrımın
bu son nöbetim
birazdan yarılacak yüreğim

(saydım,bin asır etti sevgiliye olan özlem ! / öyle yaşlandım ki,nasıl derim gözlerini görmeden ölmem! )