Durgun Dizeler

Bir kuş değdi alnımın tam ortasına

Kanatlarıyla rüzgara yön verdi

Anladım ki uçmak korkuya baş kaldırmak

Ve kaybolmak bulutların arasında

Oysa insan ne kadar aciz

Göğe bakmak bembeyaz bir rüyayken

Yeryüzünde kabusuna gülüyor

Şimdi kaçtığım her yoldan

Bir toz kalkar ciğerime dolar

Susmaktan çekinirim, konuşsam ne fayda

Uçsam da gitsem uzaklara

Dünya derman olmamış, çare var mı ayda

Dört mevsimin her zerresini ruhuma işledim

İlmek ilmek dokuduğum her anda bir karanlık

Duvarlarda sırtımın izleri

Gözlerimin önünde bir düş ki kahrolurum

Baharlar kış, kışlar zifiri

Artık korkudan dahi korkmaktan

Ve bir daha aydınlanamayacak olmaktan

Gökkuşağını aramaktan

Çare var sanmaktan

Yoruldum

Bir ırmaktım, çocuktum

Büyüdüm, duruldum