Düş Olmaktan Çıktı Yaşamak....

getirirken düşlerini bana,
kanamasın kalbinde yediverenler,
güneşe doy,
buz kesmesin vücudun,
ellerin yetim kalmasın kollarıma......
inan;
bendeki sen,
........bu değilsin.........




/ah !
yaralı yüreğimin ivmesi,
donan gülüşlerimi,
tek hamlede diriltirsin....
ve bir göç masalını anlatır gözlerin/





kanda yoğun bir isyan,
şuh sesler çıkarırken,
kelamını çalarlar dilinden,
depreşirken aşka sövgün,
giden gölgene inat,
kararınca solar asaletin....
artık;
lekelenmiş ve hurdahaş ,
olmuştur ellerin.......
inan;
akla düşen,
.....ölüm değilsin....






/şimdi;
göğüne küskün yıldız gibisin,
fitne fucur,
aklında yalnızlığın,
yordamını ararsın...
ki,
yolunu bulasın/





farzet ki;
çıktığın keşif yolculuğunda,
..................yalnızsın...
farzet ki;
yanar bütün nehirleri,
..................dünyanın...
ve göğsünde hissettiğin ağrı,
bir çocuk ağlaması,
ya da ölüm sesli,
ney resitali...
usulca ayağının altından ,
kayar toprak,
artık düş olmaktan çıkmıştır,
yaşamak.....


farzet ki;
sen düş yaşamışsın...
farzet,
yaşamamışsın.....