Düşe/yazmak...

avangardı olduğun marazdan doğdum ben
hayır
dokunma yaralarıma
kendini öldürmeden beni
i y i l e ş t i r e m e z s i n






de ki
paramparça etmeliyim onları
de ki
her kum zerreciğinden yeniden inşa etmeliyim
içimde can çekişen yabanı
ve
diyeyim ki
ca/n/m kırıkları arasından
dirimle duyuyorum aksi sadanı





aynalar aksetmeyecekler çünkü
inkâr etsen de
gördüklerin, görmeye meylettiklerindir
onlar hep seni şizofren göstermeye devam edecekler
ne vakit ki döneceksin yüzünü ?hayata?
aynalar ardından küfredecekler





balçıkla düğümlediğin diline şehadet ederim ki
söylenmemişliğin hakikatine gebedir
bağışlamaya amade kalp kapakçıkların
bu yüzden gözüne kaçan tozlar
bu yüzden kıvranışı sihemin
ve hep bundan mütevellit lepralı gizemin





çık artık eprimiş bir tarihin yaprakları arasından
elife istinaden çakıldığın sin,
münferit ikametgâhındır
içerisinde es susuşu pişmanlığınla ürperdiğin
yine de vardır suçları sahafların
acele etmelisin





unutma,
onlar;
ruhuna saplayacakları kazığa
riyakar bir ateşkes alemi
amerikan bağlamadan
o sahifeyi terk etmelisin





halaskar bir bahçeden ibaret değildir ömür
yeşerttiğin her ağaca
korkuluk niyetine suretini astığın
ve girişine düş mavisi layihalar bastığın





lümpenin ve amiyaneliğin şerrinden
dahası
kirden, kibirden, kordan ve körden
toprağını sakındığın
halaskar bir bahçe değil yeltendiğin teşebbüs
nafile
bunu intihar ertesi anlayacaksın





erince atılmış her adımda izi kalmalı kunduranın
silip kulaklarından yitirilmiş zamanların terennümünü
çağdaş konçertoların ritmine kanatlanmalısın
antik yalnızlıklar giyinmeden
bir lahza önce
yakarışlarıma soyunmalısın





kadranında ömrün
üç geçe yolun yarısını
kağşak fotoğrafların anaforunda yok olamazsın
dinle bakışlarımdaki resitali
gözlerim viyola
dudaklarım keman
benliğine bestelediğim bunca aç şarkıya
öyle kayıtsız
ve öyle tok olamazsın





velhasılıkelam
zemzem niyetine özlemini içsem
satmam yine de ruhumu
şerrine şeytanın
kabrim olacaksa eğer
o pir u pak bahçen...
olmayacağım inkar etmişlerden
vatanım ise gömüldüğüm toprağın
vasiyetimdir






lâyemut bir tutkuyla sarıl ona
okşa ayaya hasret zifir saçlarını
öp kanatırcasına nahoş dudaklarını
döllerinden doğmalı içini acıttığın
inan bana
dinecek orgazm sonrası tüm yalın kalmışlığın
hüzünden peydahladığın
yarı tanrı çocuklarınla avunacaksın
bu şiirimi anlayınca beni anlayacaksın*










ikrar etmekle mükellefim ki
seni ve beni
yani bizi
aynı yazgıda yan yana getirmeyen kaderin
ve beni eylüle
seni kasıma sus eyleyen ağlak kederin
alnına doğrultulmuş mavzerin tetikçisiyim
her şeyi beni anlayınca anlayacaksın*






**: Sezai Karakoç


düş kadar güzel olana armağan olsun