Düşlediğin Şehir Ben Olacaktım

Bırak dedim!

...

Yaşam kirpiklerindeyse eğer,
Soluk soluğa ıslatacağım.
Gecenin bir vakti belki de,
Gamzelerine dokunan rüzgâr,
Dudaklarına iliştirdiğin sigaran olacaktım.
Yalnızlığına sığındığın kısırlığın,
Öksüz çocukların olacaktım.

Belki de,
Şehrinin en sevdiği caddelerinde,
Sokak lambalarının altında,
Titreyerek seni bekleyecektim.
En sevdiğin kitabının,
Başlangıcı ve sonucu olacaktım.
Ve ben sana,
Aklının alamayacağı bir sıcaklıkta dokunacaktım,
Dudakların lâl,
Gözlerin âmâ,
Düşlediğin her şehir ben olacaktım.

Ve sen biraz ben olacaktın kadınlığıma dokunduğun vakit.

Gözlerinin maviliğinde yeniden doğup,
Anadan üryan gelecektim dudaklarına o vakit,
Cehennemler bana cennet,
Sen bana adam olacaktın.
Yeniden hecelemeyi,
Cümleler kurmayı,
Yaşam nedir sen de öğrenecektim.

Ve baştan ayağa sen olacaktı şehrim,
Gök mavisi gözlerinde uçurtmalar uçurduğum,
Çocukça gülümseyip,
Gözlerimi gözlerine kilitlediğim,
Ahmakça düşler savurduğum,
Kocaman bir sen olacaktım,
Hiç korkmadan.

Meskûn caddelerinde ılık bir ilkbahar,
Menekşeler büyüttüğün balkon'una sonbahar,
Ve sıcaklığına rağmen kış olacaktım.
Avuçlarımda yeniden doğup,
Hiç olmadığı kadar huzur bulacaktın yorgun cümlelerimde.

Bırakmasaydın eğer,
Ilık iklimler gibi yüzüne dökecektim maviliğimi,
Türlü çiçekler açacaktım,
Penceremden baktığım deniz,
Çocuklardan kıskandığım uçurtmalar olacaktım.
Ve ilk kez,
Sende başlayacaktı kalp atışlarım.

...

Hadi!
Keşke bırakmasaydım de,
Ben dudaklarımla bir mucize yaratayım,
Keşkelerine ket çekip,
Yeni bir şehir bırakayım avuçlarına,
Baştan başa ben olan,
Ve
Sana yeniden aç kalan.