Düşleri Kurma Saati

Saat;
Gecenin keskin tarafı..

Yol, uykuya kıvrılmadan evvel
Parmaklarımı toprağa sokup
Son kez yaşamı düşlediğim düşümdür bu

Saat;
Gecenin eteklerini tutuşturan aşk iniltileri...

Kaf dağının sarhoşluğunda perdelenen
Kallavi sevişmelerden sonra
'Ey yalnızlık sana af yok
Bir ömür boyu heybemde kalmaya mahkumsun' parodilerine sürgün
Siyahın şeffaflığı gebertiyor özgürlüğümü
Ve hükmünü
Detaylarında boşluklar olan
Uzun şiirlerdeki bir demet aşk fiyaskosundan alıyor
Uçurum dibi vaatleri

-Kirlenmiş bedenimde ayaklanan zehir şahit buna-

Saat;
Göbeği henüz kesilmeyen telaşların
Gecenin alnından öpmesi...

Zion ikliminin marazlı uykusundan uyanan
Bahtımın gündüğümcüleri
Size söylüyorum
Sizin benim kadar nefretten yontulma heykelleriniz olmadı

Kimsenin tasavvuruna sığmayan cüssesiyle içime dokunan
Bu sağırlık her daim ağır külfet olacak bildiklerimin boynuna
Tek bir yudumla
Mahşerde yaşlanmaya bırakılan
Gülüşler devrilirken avuçiçi çizgilerimin üstüne
Her bedende görmeyi arzuladığım
İtilaflı kargaşalarda koşturan korkunun kısrakları ezip geçiyor
Kaderimin makus tarlasını

Ne çeşit efsundur ki bu
Şeytanlar yoruluyor şiirlerimin ücra köşelerinde
Not alınmış ayrılıkları imgelerin üstüne yapıştırıp
Onları hiç unutmamamı sağlayan
Cümle yığınları çürütüyor dimağımı

Saat;
Öylece arşın kapısına dikilip
Kendi gölgemle birlikte
Annesinin dizlerine yatmış kız çocuğuna
Yeni yaralarını müjdeleme vakti.

Tanrı samimiyetimi affetsin!