Düş'ün Adı Sedef

Yarınım süslü cümlelerimin arasında kaybolan benliğimdir.


Yine kırıldı kelimeler dudaklarımda,
Susarak özlemeyi hiç beceremedim,
Ne vakit yağmur yağsa kirpiğime,
Küskün bir çocuk gibi kapandım içime.

/Kollarımı göğe açıp avaz avaz bağırmayı ne çok isterdim,
Kentin süslü ışıkları altında yıkıldım/

Bedenim haylaz bir çocuk gibi,
Ne yana dönsem toz bulutları,
Uçurtmalar kopuk,
Koptum şehrimden,
Ağlamayı unutarak özledim.

Kurak dudaklarımın arasına sıkıştırdığım sigaram,
Küskün yüzüm,
Titreyen parmaklarım aynamdır.
Kahkahalarımı tozlu raflara kaldıralı çok oldu,
Belki de çocukluğum silindi rutubet kokan defterlerimden.

Şimdi saçlarımda soğuk baharlar var,
Rüzgârın koynuna aç oturan bendim,
Savruldum izbe sokakların arasına,
Benliğimden sıkılan ben,
Dönüp de kendime bakmaya korkuyorum.

/Soğuk bir baharın adına yakışan ben,
Adımın deniz tuzuna karışmasını ne çok isterdim/

...

Yine sancı,
Kırık notaları cellâdım bilip seriyorum göğsümü önüne,
Yağlı urganlar sarılıyor gerdanıma,
Ağlayan melekler,
Kapatın gözlerinizi,
Karalanmış bir eskizin son noktasındayım.

Görmeyin ve unutun beni,
Kim bilir ardıma dönüp de ıslatmayacağım kentimi,
Mavi bir kelebeğin ömrüne biçtim yalnızlığımı,
Bilemedin iki,
Bilemedin üç gün,
Sonrasında avuçlarınızda soluk alacağım.

Şimdi virane kılın bana umudu,
Meskûn sokaklarınızda ağlamam haktır.